Πριν το ξημέρωμα

Είναι μαγική αυτή η ώρα ε ? Είναι η καταραμένη κι ευλογημένη μαζί ώρα.. Είναι η ώρα πριν το ξημέρωμα…ακούστηκε η βαθιά γυναικεία φωνή της.. Μέχρι κι η φωνή της σε αποπλανούσε... Λευκές τούφες τρεμόπαιζαν στο μέτωπό της. Λένε πως πριν το ξημέρωμα ο ουρανός είναι πιο σκοτεινός από κάθε άλλη στιγμή της νύχτας, τα αστέρια τα χει τυλίξει η μαυρίλα και αχνοφαίνονται, μια κραυγαλαία ησυχία σκορπίζεται στο σύμπαν κι οι άνθρωποι εκείνες τις στιγμές κάνουν τα πιο μεγάλα όνειρα στον ύπνο τους. Καταπιεσμένα συναισθήματα, χαμένοι έρωτες, καημοί και πάθη όλα ενώνωνται σε ένα όνειρο που ποθείται και ζητείται από όλη την ύπαρξη. Το κορμί νιώθει το κενό πιο μεγάλο, σχεδόν απροσπέλαστο. Η απουσία γιγαντώνεται κι η μελαγχολία προσπερνά τις πόρτες, τα κορμιά, τις ψυχές, ξεπερνά τον ουρανό παλεύει με το χρόνο που κυλά για να καταστήσει αμεταβλήτο, ουσιώδες το όνειρο. Το κορίτσι λύγισε και κοίταξε τον έναστρο ουρανό . Σκοτώνωνται άραγε τα όνειρα ή απλά μας στοιχειώνουν ? Ένα ταξίδι μέσα στην άβυσσο των ψυχών μας , μέσα στην άβυσσο από το όνειρο στην πραγματικότητα...