Ποιήματα

Γραμμένα στις δεκαετίες του ’30 και του ’40, τα ποιήματα αυτά συμπληρώνουν το σώμα και το πρόσωπο του Αντώνη Σαμαράκη, που επέζησε μέσα από όλους τους τρόμους, όλα τα πάθη και όλα τα εύθραυστα θαύματα.
Η μετατόπιση του Σαμαράκη από την ποίηση στην πεζογραφία ίσως φαίνεται ριζοσπαστική, αλλά μέσα από ρήξεις, και ασυνέχειες συναρμολογείται υπογείως η ακεραιότητα, και μια ευάλωτη (όσο η σάρκα) συνέχεια του σώματος έργου.
Ο Σαμαράκης, ως έφηβος, και ως νέος άνδρας, στιχουργεί στα σκοτεινά (ο πόλεμος, η Κατοχή) και υποψιάζεται, όλο και πιο ευκρινώς, τον πεζογράφο εαυτό του, αυτόν που κυοφορείται στις διαδρομές των ανέμων, και τελετουργεί τα εμβληματικά θέματα και τις πιο προσωπικές αγωνίες του μέσα στην πύκνωση της ποιήσεως.
Αυτό που θα ονομάσουμε ποιητική της ταπεινής ζωής, δηλαδή το καθ’ ημέρα που αγιάζεται στην πεζογραφία του Σαμαράκη, και αυτό που ξέρουμε ως ποιητική της εξέγερσης, στοιχείο που σφραγίζει τα κατοπινά, πεζά έργα του συγγραφέα μας, λάμπουν ήδη στα ποιήματα της πρώιμης δημιουργικής του περιόδου.
Τελικά, αλλάζει η σύμβαση της μορφής, και αν η ωριμότητα του Σαμαράκη δαπανείται γενναία στην ωραιότητα του πεζού λόγου, το θάλπος της νιότης του διασχίζει, και στίζει διακριτικά, την ευπαθή ομορφιά της ποιητικής δημιουργίας.
Και πες στον άγγελο που θα ’χει φτάσει / πάνω από θάλασσες, πέρ’ από δάση // με φωνή που σαν δρόσο θα με ράνει: / «Για την αγάπη έχει αυτός πεθάνει».