Οι ήρωες αυτών των ιστοριών, με αφορμή τη ματαιότητα της ζωής, η οποία κάθε λίγο και λιγάκι μας παρενοχλεί όλους, θα τρελαθούν· από τη φυσική τρέλα που κατακλύζει κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Θα μοιάζουν κανονικοί, θα ζούνε δίπλα μας, θα κόβουνε βασιλόπιτες, θα πετάνε χαρταετούς, θα ερωτεύονται, θα τρώνε σουφλέ σοκολάτας, θα έχουν τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους, τις φυσιολογικές δουλειές τους, θα έχουνε μέχρι και αγάπη, συμπόνια, δοτικότητα, ελπίδα, όνειρα. Θα τα έχουνε όλα. Όμως όταν χρειαστεί να πονέσουν, όταν αναγκαστούν να γίνουν θύματα της απώλειας, της ματαίωσης, του θανάτου και της αναπόφευκτης μοίρας τους, τότε θα βρεθούν μέσα στις σκοτεινές τρύπες των πατρικών τους σπιτιών και θα αντισταθούν με τον τρόπο που μάθανε. Το μάτι του ψαριού, το μάτι του συγγραφέα, το μάτι του γείτονα, απλώς θα παρακολουθεί και θα καταγράφει. Καμιά φορά θα δακρύζει, αλλά δεν θα μπορεί να βοηθήσει. 

Ο συγγραφέας απαντάει στο αιώνιο ερώτημα με πολύ πρωτότυπο τρόπο μετά από παράκληση αναγνώστη 

Με αφορμή την συμπλήρωση είκοσι χρόνων από τον θάνατο του Μποστ, ένα από τα πιο γνωστά θεατρικά του, η «Φαύστα», κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, μαζί με πέντε διηγήματά του.

Γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη, το 1918, ο Χρύσανθος Μποσταντζόγλου, γνωστός με το ψευδώνυμο Μποστ, ήταν σκιτσογράφος, γελοιογράφος, θεατρικός συγγραφέας, στιχουργός και ζωγράφος. Το έργο του περιλαμβάνει πολιτικές γελοιογραφίες και χρονογραφήματα, εικονογραφήσεις βιβλίων και περιοδικών, δέκα θεατρικά έργα και πολλές ζωγραφικές συνθέσεις.

Εντελώς προσωπικό και αναγνωρίσιμο σατιρικό ύφος

Κατάφερε να δημιουργήσει ένα εντελώς προσωπικό και αναγνωρίσιμο σατιρικό ύφος, ενώ ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του έργου του είναι η γλώσσα του και τα σκοπίμως ανορθόγραφα κείμενα. Η σάτιρά του έβαζε στο στόχαστρο, κυρίως, τον μικροαστό Έλληνα των μεταπολεμικών δεκαετιών, τον καθωσπρεπισμό, την ημιμάθεια και τον νεοπλουτισμό, την ξενομανία, τις έντονες ταξικές αντιθέσεις της μεταπολεμικής Ελλάδας, καθώς και την ελληνική πολιτική ζωή και ιδιαίτερα την εξάρτηση της Ελλάδας από τον ξένο παράγοντα.

 

Ο Μποστ.

Οι τρεις πιο χαρακτηριστικοί ήρωες των γελοιογραφιών του και προσωπικά του δημιουργήματα είναι η Μαμά Ελλάς με τα παιδιά της, τον Πειναλέοντα και την Ανεργίτσα, που παρουσιάζονται αρχαιοπρεπείς, αλλά φτωχοντυμένοι και εξαθλιωμένοι και σχολιάζουν την επικαιρότητα με ανορθόγραφα γραμμένους στίχους. Έφυγε από τη ζωή το 1995.

«Φαύστα ή η απολεσθείς κόρη»

 

Το εξώφυλλο του βιβλίου.

Ο Μποστ μάγεψε την εποχή του όχι μόνο με την παράξενη σύνταξη των κειμένων του, αλλά και με τα πρωταγωνιστικά του πρόσωπα, που ζουν σε έναν κόσμο ο οποίος αγγίζει τα όρια του παραλόγου. Η «Φαύστα ή η απολεσθείς κόρη» έκανε πρεμιέρα το 1964 σε σκηνοθεσία Γιώργου Εμιρζά σε μια κατάμεστη αίθουσα, όπου, όμως, το κοινό έμεινε μέχρι το τέλος παγωμένο.

«Οι άνθρωποι δεν μπορούσαν τότε ακόμη να εξοικειωθούν με το ανατρεπτικό, σχεδόν βλάσφημο χιούμορ της», γράφει στο προλογικό σημείωμα του βιβλίου ο γιος του Μποστ, ο εικαστικός Κωνσταντίνος Μποσταντζόγλου. Η «Φαύστα» ανέβηκε ξανά το 1965 και το 1973, αλλά η αξία της αναγνωρίστηκε μόνο όταν παρουσιάστηκε από το Θέατρο Στοά του Θανάση Παπαγεωργίου στα τέλη της δεκαετίας του 1980.  Η «Φαύστα» είναι, όπως τη χαρακτήριζε ο ίδιος ο Μποστ, μια «ιλαροτραγωδία». Το έργο, βαθύτατα πολιτικό, αν και δίνει την εντύπωση μιας απλής ανώδυνης σάτιρας, έγινε ένα από τα δημοφιλέστερα της σύγχρονης νεοελληνικής δραματουργίας.